خدایا !،خدایا! نمی دانم چه بگویم ،از دلتنگیم، از تنهایی ام، از بی کسی ام، از دل شکسته ام، از غم دیرینه ام، از.......

خدایا، همه را می دانی و می بینی، از کدامش بگویم؟ که هر کدام به اندازه دنیایی حرف دارد.

خدایا ،خلقتم را با غم سرشتی وتنها ندیمم قرار دادی،غم را تاج نشین اریکه قلبم کردی واحساسم را زندانی سیاه چالهای ابدیش ساختی،

خدایا، احساسم تو را می خواهد و تو را فریاد می زند،تا کی زندانی بی جرم و بی گناه این افریطه جان ستای قلبم باشد

خدایا ! دستانی را که بی پناه ودرمانده از غم روزگار به سویت فریاد می زنند بگیر و نا جی اش باش،بار الها ! ای فریاد رس بی پناهان ! ای تسلی بخش دل عاشقان،مرحم دل زخم خورده ام باش،زخم کهنه و دیرینه اش را جز یاد تو مرحمی نیست.

خدایا ! این زخم کهنه و دیرینه هستی ام را به بازی گرفته وکمر به نابودیش بسته،افسوس که دیگر توانی برای مقاومت در خود نمی بینم!

نشاط و شادی ام رفت،امید و شوق زنده بودنم رفت،خند هایم رفتند و جایگزینی جز اشک های حسرت و آه های سینه سوزی که تا اعماق وجودم را به آتش می کشند نیافتند؛ و همچنان نیزهستی ام رو به خاموشی است.

همانندامید و نشاط مدفون شده در پس اشکهای حسرتم هستی ام نیز با مرگ احساسم در پس آه های سینه سوز ،رفته رفته می سوزد و مدفون می شود.

خدایا ! سالهاست دلم گورستان سرد و خموشیست که جز آتش سینه و باران های حسرت طراوتی ندیده و مونسی نیافته سالهاست که بر مزار احساسم می گریم و درمانده تورا می خوانم

خدایا ! جز گریستن کاری و جز یاد تو مرحمی نیافتم

مرحت را از من نگیر.......